Vorige week zat ik naar een aflevering te kijken van 'A Good Doctor'. Een serie waarin een autistische man, dr. Shaun Murphy, chirurg is.
Mooie serie vind ik dat, omdat hij nogal eens aanloopt tegen zijn anders zijn.
Wat me die dag in die aflevering raakte was dat hij tegen zijn collega zei: "I wish I was normal..." Waarop zijn collega antwoordde, met zó'n vanzelfsprekendheid: "Everybody wishes to be normal, Shaun!"
Bestaat normaal niet bij de gratie van anders...?
Bestaat anders niet bij de gratie van normaal?
Of liever gezegd, bestaat normaal niet bij de gratie van anders...?!
Hoe kan normaal eigenlijk bestaan? Er is geen 2e van jou, geen 2e van mij, geen 2e van niemand. Wat ís normaal eigenlijk...??
Wanneer we allemaal verschillen van elkaar, hoe kan er dan ooit een norm zijn? En hoe is het in godsnaam mogelijk om aan die norm te voldoen...?
Allemaal vragen die opkwamen, en ik voelde ook de antwoorden... :
Normaal kán niet, normaal bestaat niet. Er bestaat alleen anders, liever gezegd: er staat alleen authenticiteit.
Normaal is een idee wat we bedacht hebben...
Normaal is een idee wat we 'met z'n allen' (wie dat dan ook moge zijn) bedácht hebben.
Een norm waar we ons aan houden. En zelfs die norm is niet overal hetzelfde. Deze verschilt per land, cultuur, continent en zelfs per gezin, vereniging etc.
Wanneer we iets bedacht hebben, kunnen we volgens mij gerust stellen dat het geen werkelijkheid is.., we hebben het bedácht.
Heb jij dat ook weleens gedacht, net als de Good Doctor, ik wou dat ik normaal was..., in het pulletje paste..., goed genoeg was..., voldeed...?
Normaal willen zijn, het willen voldoen (aan die norm),
is je willen houden aan iets wat bedácht is (en dus niet wérkelijk)
en iets is waar níémand aan kán voldoen??
Verlangen naar iets wat niet bestaat
Normaal is een idee-fixe. Het verlangen naar iets wat niet bestaat. Dat is ook de reden waarom het je nooit zal lukken, het jezelf goed genoeg voelen, omdat het een bedachte norm is.
En wanneer je soms denkt dat het 'gelukt' is, kom je in een andere omgeving, land, werk en...
Maar we wíllen het wel! Het verlangen is er wel...
Normaal is niet alleen iets waaraan we niet kunnen voldoen,
het houdt ook joú idee in stand dat jij niet klopt.
Dat wordt jou overtuiging. Dat jij, als anders dan anderen, niet goed genoeg bent, niet voldoet.
Maar feitelijk (dus wel werkelijk en niet bedacht) is het logisch dat je anders bent.
Iedereen is anders!
En de norm?
De norm past níémand.
Dus normaal willen zijn is als het willen vangen van een wolk, het gaat eenvoudigweg niet.
Kloppen voor jezelf
Het enige wat je kan doen, is kloppen voor jezelf. In je eigen pulletje passen.... Trouw zijn aan je anders zijn, als jezelf: anders, uniek en authentiek.
Je bent je eigen hokje, en je past ál! Je eigen hokje zonder grenzen! Precies goed, al precies goed.
En...! Helemaal de bedoeling.
Dus laat je anders zijn maar toe. Jou anders zijn is wat de wereld nodig heeft. Ook al lijkt het nog zo onbeduidend (zegt je ego..;)
Jou anders zijn IS normaal. Het anders zijn van de ander ook, hoe het ook is...
Samen anders, anders sama ;)
Zie jezelf maar als een draadje in een lap stof of je shirt, 1 draadje kapot of eruit en je shirt is nooit hetzelfde meer, niet meer heel.
Net als de wereld, zonder jou authentieke zelf, niet hetzelfde, niet meer heel...
Je bent de bedoeling!
Liefs,
Bloem
