WAT IS DAT JE RUIMTE 'BEVAREN'?
Al sinds jaar en dag ben ik gefascineerd door het lied 'De Ruimtevaarder' van Stef Bos. (hier te beluisteren op Spotify) Het raakt me, ontroerd me, bezorgt me huizenhoog kippenvel.
Waarom raakt het me zo..?
Wat betekenen deze woorden voor mij?
Tijd om erin te duiken!
IS DAT WAT WE DENKEN TE ZIEN, OOK WAT HET WERKELIJK IS?
Ruimte heeft me altijd al geraakt. De ruimte als zijnde het universum, met zijn ongelooflijke schoonheid en oneindigheid.
Maar ook ruimte geven aan mezelf. Hoe word ik me daarvan bewust? Hoe doe ik dat? En wat heeft dat met zelfliefde te maken? Want de ruimte geven aan een ander kennen velen van ons maar al te goed, en daarbij je eigen ruimte weggeven, opgeven. Waar ben ik dan...? En wie of wat is die ik, waar we nu over spreken?
En dan is er ook nog de ruimte waaruit we bestaan. Wanneer we nóg verder inzoomen op ruimte, blijkt dat datgene wat we zien als vaste materie voor 99,999999999% uit ruimte bestaat. Dat zelfs de kern van onze cellen voornamelijk ruimte is. En dan mag je denken aan afstanden zoals van hier naar de maan en niet van hier naar het einde van de straat! Hoe is het toch mogelijk...! Dat dat wat we zien als vast, als echt, in wezen ruimte is. En hoe leeft dat wezen dan, als het ruimte is? Wat een mysterie, wat een ruimte.., om te ont-dekken.
Hoe 'bevaren' we die? En wat bevaar je dan?
Voor mij is dat, met deze kennis in het achterhoofd, een geestelijk proces, want ruimte is geen vast materie.
Wat maakt het lied van Stef Bos een hoop vragen in mij los en een nieuwsgierigheid! Dat is waarom het me raakt, het brengt me voorbij de materie, voorbij de woorden, diep de ruimte in waar essentie leeft.
MIJN VRIJE INTERPRETATIE VAN 'DE RUIMTEVAARDER'
Dit is mijn vrije interpretatie van de tekst van 'De ruimtevaarder' van Stef Bos (met zijn toestemming)
Ik ben een stukje verder gegaan, verder dan anders…, en voel me een beetje los, los van mijn vastigheden,
Maar nu ben ik hier in mijn nieuwe werkelijkheid van toelaten en overgave. Een beetje vreemd, maar wel lekker.
Waar niets is wat het lijkt en alles is zoals het is.., waar niets zeker is en alles zeker is.
Er is geen of/of meer, alleen nog maar en/en.
En dat geeft ruimte, ruimte aan alles.
De ver-binding is verbroken, met datgene wat me vasthield in hokjes.
De ver-binding met mijn ego, met mijn beperkte denken.
Ik heb gehechtheden losgelaten en ik ben voorbij een punt gegaan waar ik normaal gesproken niet durf te gaan...
waar ik lijk weg te dansen van alle vaste patronen, weg van het materialisme, weg van alle oordelen,
waar er alleen nog maar Zijn is,
Ik ben op weg, ik ben op mijn pad, ik weet dat ik mijn weg mag volgen.
Het voelt nog een beetje wiebelig, nieuw, maar nu ik eenmaal voorbij dat punt gegaan ben wil ik niet meer terug, ondanks dat ik niet weet waar mijn pad me brengt.., het niet met woorden kan worden beschreven, alleen gevoeld.
Maar gelukkig heb ik het recht en het vertrouwen om te verdwalen,
zodat ik kan worden wie ik werkelijk ben…
En soms kruist mijn weg, mijn pad, die van een ander en lopen we samen op, leren van elkaar,
op een positieve manier, op een negatieve manier, zonder goed, zonder fout.
En uiteindelijk zie ik het Licht in de ander, in mezelf,
en laten we weer los, elkaar of de situatie of beide, om weer verder te gaan, ieder op ons eigen pad.
En dan zijn er momenten dat ik mezelf heb losgelaten,
me heb onthecht van mijn onechte indentiteit
Zo dans ik verder op mijn pad,
tot ik 1 word met alles
(de tekst schrijft tot ik in het niets verdwijn. wat is niets, is dat niet ook alles? Is niets misschien niets anders dan ruimte?)
En dan geef ik me over, aan de ruimte, aan de tijd
Ik laat lossss... in vertrouwen maak ik de vrije val door de ruimte, in de ruimte,
bevaar ik 'mijn' ruimte, welke natuurlijk nooit 'van mij' is.
Ineens ben ik me super bewust van de dualiteit,
Ik heb het donker gezien, ik heb het licht gezien,
ik heb verdriet gevoeld, ik heb vreugde gevoeld
ik heb haat voelen branden, ik heb liefde voelen stralen
En ook al is het allemaal te verklaren, wanneer ik me overgeef aan mijn essentie, aan mijn Licht
hebben woorden weinig waarde, hebben de woorden geen gewicht.
In die ruimte is alleen overgave, is alleen verbinding,
verbinding met je Ware Zelf,
verbinding met Al Dat Is.
(deze vrije interpretatie mag niet gedupliceerd worden zonder toestemming)
Het verhaal gaat verder onder de foto.
RUIMTE ÍS DE WEG NAAR BINNEN
Dat betekent voor mij dat ruimte in jezelf voelen, alles te maken heeft met de weg naar binnen.
Zo binnen, zo buiten, micro-kosmos, macro-kosmos ;)
Voor mij heeft het te maken met jezelf leren kennen, je lichte kant, maar ook je schaduwkant en deze herkennen, erkennen en accepteren.
Want zonder licht geen donker, samen zijn zij één. Alleen wanneer we ze allebei ruimte geven, wanneer ze er allebei mogen zijn, niet om ze te be- of veroordelen, maar om ze te leren kennen, kunnen ze de dualiteit overstijgen en oordeelloos gezien worden voor wat ze zijn, om op te gaan in elkaar.
Om in het niets te verdwijnen, in de leegte, in de ruimte.
In de ruimte die er al is,
die alles laat zijn zoals het is,
Die ruimte verandert nooit,
die ruimte geeft ook ruimte aan het idee van ruimte,
Maar is het niet,
het geeft er enkel ruimte aan.
Die ruimte omvat alles,
impregneert alles.
Wellicht is het God,
wellicht is het liefde,
Het voelt in ieder geval heel onvoorwaardelijk en omarmend,
verwarmend.
Liefdevol, de ruimte,
die ruimte, die alles laat zijn zoals het is..,
ook mij ♡
Liefs,
Bloem